Rex był psem, który nie miał łatwego startu w życiu. Znaleziono go w zaniedbanym podwórzu na obrzeżach miasta, gdzie spędził swoje pierwsze lata. Był przywiązany do starego łańcucha, który ograniczał jego swobodę, a jego jedynym schronieniem była zardzewiała buda. Rex był wychudzony, jego sierść była matowa i brudna, a w oczach widać było smutek i rezygnację. Sąsiedzi, którzy od czasu do czasu widywali go zza płotu, zgłosili jego sytuację do lokalnej organizacji zajmującej się ratowaniem zwierząt.

W małym miasteczku, gdzieś na południu Polski, życie płynęło spokojnym rytmem. Pewnego jesiennego dnia, gdy liście pokryły ulice złotymi barwami, w schronisku pojawił się nowy mieszkaniec – bezdomny, czarny kot o żółtych oczach, który natychmiast zyskał przydomek “Włóczykij”. Nikt nie wiedział, skąd się wziął, ale jego zmierzwiona sierść i nieufne spojrzenie zdradzały, że życie na ulicy nie było dla niego łatwe. Pracownicy schroniska wiedzieli, że czeka ich wyzwanie – Włóczykij trzymał się na dystans, nie dawał się głaskać, a każda próba zbliżenia kończyła się ucieczką.

Czasami miłość przychodzi do nas w najmniej oczekiwanych momentach. Tak właśnie było z Kubą, który nigdy nie myślał o posiadaniu psa, aż pewnego dnia jego życie zmieniło się na zawsze. Kuba mieszkał sam w dużym mieście, codziennie wracając do pustego mieszkania. W głębi duszy odczuwał pewną pustkę, którą trudno było wypełnić. Pewnego jesiennego popołudnia przechodził obok schroniska i usłyszał ciche skomlenie dobiegające zza ogrodzenia. Z ciekawości postanowił wejść do środka.

Gdy po raz pierwszy zobaczyłem Lunę, wiedziałem, że to będzie wyjątkowa relacja. Od lat myślałem o adopcji psa, ale nigdy nie znalazłem odpowiedniego momentu, aż do tego dnia. W schronisku było wiele zwierząt, ale to właśnie Luna przyciągnęła moją uwagę. Była to drobna suczka rasy mieszanej, o gęstej sierści w kolorze czarno-białym i dużych, smutnych oczach. Stała nieśmiało w kącie, jakby nie wierzyła, że może jeszcze znaleźć dom.